Vanaf het moment dat ik werkzaam ben als psycholoog, vragen mensen aan me of ik de mensen om me heen (vrienden, kennissen, familie, wild vreemden) aan het “interpreteren” ben. Ze lijken ervan uit te gaan dat ik voortdurend met een soort therapie en diagnose radar rondloop en mensen in hokjes aan het verdelen ben. Laat me je nu meteen gerust stellen: dat doe ik niet.
Natuurlijk komen er wel eens bepaalde vakinhoudelijke termen voorbij als ik menselijk gedrag wil verduidelijken of begrijpelijker wil maken, zeker in communicatie met anderen. Vooral als het, in mijn ogen, overduidelijk is, dat er “iets aan de hand kan zijn” wat een verklaring kan zijn voor iemands gedrag. Maar in geen geval ben ik de hele tijd iedereen om me heen aan het “psychologiseren”. Psychologen hebben immers ook rust en tijd voor zichzelf nodig, haha!
Maar, even serieus. Er zijn 2 belangrijke redenen waarom ik dit niet doe:
Ten eerste, omdat het normaal menselijk contact onmogelijk zou maken. Ik zou alleen maar aan het werk zijn en bij wijze van spreken mensen tot “wandelende stoornissen” reduceren. Want zeg nou zelf: hoeveel “normale” mensen ken jij? En wat IS “normaal” eigenlijk? Tegenwoordig zijn we zo snel met het labelen van alles, dat iedere gedachte, gave, ieder gedrag dat afwijkt van de norm/het gemiddelde/wat we gewend zijn, bestempeld wordt als ongewenst en ziek. Het wordt gezien als een tekortkoming, een uitdaging, iets waar je van af moet, mee om moet leren gaan en in het gareel moet houden. We worden vooral geacht ons aan de maatschappij aan te passen en niet zo “lastig” te doen. “Gewoon jezelf zijn”, wordt ongewenst en zelfs gevaarlijk gevonden en daarom ontmoedigd (terwijl we juist zo verlangen naar acceptatie, compassie en vrijheid). Want zeg nou zelf: een kudde die bestaat uit schapen, olifanten en hagedissen is niet heel gemakkelijk onder controle te houden. Mijn excuses… te leiden.
Maar een “gemiddeld” mens bestaat helemaal niet! En al die verschillen maken onze soort juist zo kleurrijk en interessant! Stel je voor dat je je hele leven alleen met de kleur grijs mocht tekenen en kleuren… En wat nu als de maatschappij zélf ziek is? Waarom zouden we ons hieraan willen conformeren?
Daarbij is de wereld, en wij mensen, ook nog behoorlijk aan het veranderen. We worden ons steeds meer bewust van diepere lagen van ons bestaan. De kinderen die nu geboren worden, verschillen aanzienlijk in wijsheid, gevoeligheid en uitdagingen dan kinderen van tientallen jaren geleden. Ze vragen ons om mee te veranderen…
De tweede reden is, dat ik een onverbeterlijke optimist ben. Voor mij bestaat er geen probleem waarvoor geen oplossing mogelijk is. In mijn ogen zijn mensen niet gebroken, ziek of verkeerd. Ze zijn hooguit hun weg kwijt en maken soms onhandige keuzes. Daarom vind ik het in mijn psychologie praktijk niet zo belangrijk om diagnosen te stellen. Ik leer je veel liever kennen als mens. Van daaruit kunnen we kijken hoe je optimaal tot je recht komt. Meestal is dit door je weer te verbinden met jezelf. Door je waarde en mogelijkheden te gaan beseffen en je omstandigheden te veranderen. Want laten we wel wezen: als je tot de conclusie komt, dat je je baan haat en je vrienden misbruik van je maken en je besluit om hier niets aan te veranderen (wat je goed recht is), zul je je met geen mogelijkheid beter gaan voelen.
Nu ik mezelf naast psycholoog ook als spiritueel coach kenbaar heb gemaakt (en geloof me, dit was een proces waar ik zelf een paar keer van moest slikken), krijg ik ook steeds vaker de vraag of ik de hele tijd geesten, aura’s, entiteiten e.d. zie. Mensen willen vooral graag weten of ik iets “bij hen” waarneem als ik met ze praat. Ook hier kan ik oprecht zeggen: nee. En ik wil hier ook stelling in nemen. Ik vind het namelijk absoluut niet ok, dat er mediums/paragnosten/helderzienden zijn, die dit wel doen, zonder erom gevraagd te worden. Het betekent, dat ze heel erg open staan voor dit soort ervaringen en eigenlijk zelf geen controle over hun gaven hebben of wensen te hebben. Hier past wat mij betreft deze uitspraak heel goed:
with great power (ability) comes great responsibility.
Als een onbekende in de supermarkt beweert een boodschap voor je te hebben van je overleden oma of je gids: waar bemoeien ze zich eigenlijk mee? Natuurlijk kan zo’n boodschap heel waardevol en gewenst zijn, maar dat is niet aan hen om te bepalen. Wat is hun intentie? Wat is de focus? Wat heb je eraan?
Ik vind het namelijk een groot verschil maken of iemand mij vraagt om bijvoorbeeld middels een afstemming of een huis reiniging te kijken of er “wat zit” en zomaar, ongevraagd, vanalles te gaan roepen. Ik vind dit niet alleen ongewenst, maar ook grensoverschrijdend en opdringerig. Je moet er toch niet aan denken dat iemand allerlei informatie over je weet en verzamelt, die zeer intiem en persoonlijk is, zonder jouw medeweten en toestemming? Het is een inbreuk op je privacy. Ik zie het zelfs als een soort energetische aanranding.
Daarom ben ik ook heel strikt in het afstemmen op familie en vrienden van je, die hiervan niet op de hoogte zijn. Ik doe het niet. Er zijn hierin uitzonderingen, zoals bij mensen die overleden zijn of zelf niet in staat zijn om toestemming te geven. De naaste familie mag in zulke gevallen soms wel een reading aanvragen. Maar ook met kaarten leggen ga ik op deze gewetensvolle manier om. Ik leg niet “zomaar” en ongevraagd kaarten voor familie en vrienden. Ook als ik voel, dat het waardevol zou zijn om bijvoorbeeld een Luisterkind Afstemming te combineren met een kaartlegging, zal ik hiervoor van tevoren expliciet toestemming vragen.
Dus: als je nieuwsgierig bent naar het leven en beweegredenen van anderen, je ex wilt bespioneren of op een andere manier informatie wilt inwinnen over iemand anders, dan stel ik voor dat je met diegene gaat praten of desnoods een privé detective inhuurt.
Helaas heb ik van heel dichtbij meegemaakt hoe het is als mensen de grenzen van anderen niet respecteren. En geloof me, als het gaat om spirituele grensoverschrijdingen, dan komt dit heel vaak vaak voort uit liefde en de wens om te helpen! Maar ook dan is het niet ok. Ik heb namelijk aan den lijven ondervonden hoe ontkrachtend dit kan voelen. En ik wil juist mensen IN hun kracht zetten door ze hun potentie en creatieve vermogens te helpen herinneren. Wellicht dat ik me daarom zo sterk hiertegen afzet en heel duidelijk ben voor mezelf. Ik zal nooit, maar dan ook nooit, uit pure nieuwsgierigheid “rond gaan neuzen” bij je. Op welke manier dan ook. Tenzij je me erom vraagt.
Op deze manier houd ik mijn intentie zuiver. En mijn intentie is om mensen vooruit te helpen. Dit kan alleen met hun medeweten, toestemming en medewerking. Laat me gerust weten hoe jij hierover denkt! Ik ben benieuwd naar jouw mening.
Xx Kinga.
