"Wacht maar tot je zelf getrouwd bent."
Misschien heeft niet iedereen dit meegemaakt, maar het spookte de laatste dagen door mijn hoofd en dan weet ik uit ervaring dat er waarschijnlijk mensen zijn, die met hetzelfde "zitten" en mogelijk baat kunnen hebben bij wat tips.
Toen ik nog een klein meisje was, hoorde ik vaak de zin "Wacht maar tot..." In allerlei vormen, met verschillende inhoud, maar altijd met dezelfde ondertoon van "jij komt net kijken en hebt geen idee waar je het over hebt". Als kind trok ik me dat best een beetje aan. Het maakte de toekomst beangstigend. Ik ging daardoor ook mijn eigen gevoel en denkwijze in twijfel trekken. Blijkbaar had ik het mis...? Blijkbaar kon ik niet vertrouwen op mijn eigen kompas?
Tegenwoordig kom ik dit nog steeds tegen, vooral bij cliënten.
Weliswaar in een iets andere vorm, maar het komt nog steeds op hetzelfde neer: "je weet niet waar je het over hebt". Mijn cliënten zeggen dan bijvoorbeeld: "jij hebt makkelijk praten", "je kunt het niet weten als je het nooit hebt meegemaakt", "wacht maat tot je zelf kinderen hebt", enz.
Uiteindelijk zijn het smoesjes en een manier om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor het eigen leven.
Het zijn excuses om vast te blijven zitten in ellende, in een bepaald patroon, vergezeld met de nodige "moetens" en "het kan niet anders".
Intussen ben ik nog steeds aan het wachten op die zogenaamd wijze lessen die de toekomst mij zou brengen.
Nou ja, in de vorm die mij voorspeld was dan. Het punt is, dat ik al vroeg in mijn leven de touwtjes in handen heb genomen en heel bewuste keuzes ben gaan maken. Mijn partner, mijn werk, de invulling van mijn dagelijks leven, mijn stemming en gezondheid... Die heb ik (grotendeels) zelf in de hand. Ik heb dit moeten leren en dat is echt niet vanzelf gegaan, maar het betekent wel, dat ik zelf bepaal hoe ik mijn leven invulling geef.
"Wacht maar tot je zo oud bent als ik..."
Zei een cliënt van me laatst. Hij is in de 70 en helemaal klaar met het leven. En ik WEET gewoon, dat ik op die leeftijd nog steeds aan het roer van mijn leven zal staan. Dat is namelijk de keuze die ik al jaren elke dag maak. Of dat ooit zal veranderen, heb ik dus ook zelf in de hand. Ik vertrouw er dus op, dat ik op oudere leeftijd ook naar mogelijkheden zal zoeken om mezelf te ontplooien, dingen te leren en te genieten van het leven. Ondanks eventuele obstakels en beperkingen. Ik kijk namelijk altijd naar wat er wél kan.
Ieder mens heeft zijn eigen ervaringen.
Een ander punt dat ik wil aanstippen, is het feit, dat ieder mens het leven en de gebeurtenissen die hij/zij meemaakt anders beleeft. We hebben allemaal onze eigen levenslessen en zielsmissie. Het is dus helemaal niet gezegd, dat wat mijn moeder bijvoorbeeld met mij heeft doorgemaakt, hetzelfde zal zijn voor mij en mijn kind. Al kan ik eerlijk zeggen, dat ik dolblij zou zijn met een kind als ik ;)
Uiteindelijk gaat het om zelfbepaling. Uit zo'n opmerking "wacht maar" blijkt onzekerheid, vrees, het idee dat het leven onvoorspelbaar is en dat je er niks over te zeggen hebt. Echter: hoe je met situaties en het leven omgaat heb je volledig zelf in de hand. En als je het gevoel hebt, dat dit niet zo is, dan kun je er wat aan doen! Je kunt het leren, er hulp bij vragen. Maar het belangrijkste is, dat je gaat beseffen dat dit zo IS. Dat je geen weerloos wezen bent en dat jouw geluk niet afhangt van toevalligheden. Dat je de visie aanneemt dat jou niets wordt aangedaan, maar dat alles wat gebeurt een reden, een functie, een boodschap voor je heeft. En als je ervoor kiest om zó naar het leven te kijken, dan heb je volledige controle. Het gaat immers om JOUW gedachten, JOUW gevoel en JOUW gedrag.
Xx Kinga.
